அகர முதல எழுத்தெல்லாம்?

ஆ‌ர்த‌ர் ‌சி. ‌கிள‌ர்‌க்
த‌மி‌ழி‌ல் - நாகா‌ர்ஜூன‌ன்

“நீங்கள் வைப்பது கொஞ்சம் வழக்கத்தை மீறிய வேண்டுகோள்” என்றார் டாக்ட வாக்னர். இப்படிக் கூறும்போது தமதான தன்னடக்கம் பாராட்டத்தக்கது என்று நம்பவும் செய்தார் அவர். மேலும் டாக்டர் வாக்னர் கூறினார்:

“வரிசைகளைத் தன்னியக்கமாகத் தயாரிக்கும் ஒரு கம்ப்யூட்டரை, உங்கள் ஆங்… பௌத்த மடாலயத்துக்கு சப்ளை செய்ய வேண்டும் என்கிறீர்கள். இந்த வகையிலான ஒரு வேண்டுகோள் வருவது நானறிந்த வரையில் இதுவே முதல்முறை. இதில் மூக்கை நுழைக்க விரும்பவில்லை. இருந்தாலும் உங்கள் மடாலயத்தில் இப்படியான எந்திரத்துக்கு என்ன உபயோகமிருக்கும் என்பது புரியவில்லை எனக்கு. அப்படி என்ன செய்யப்போகிறீர்களென்று விளக்க முடியுமா?

“ அதற்குத்தான் எங்கள் மடாலயத்தின் பெரிய துறவி பணித்து நியூயார்க் நகருக்கு வந்தேன்” என்றார். தம் பட்டாடையை சரி படுத்திக்கொண்ட திபெத்தியத் துறவி. நாணயமாற்றுக் கணக்குகளைப் போடப் பயன்படுத்திய தம்முடைய ஸ்லைட் ரூலையும் பக்கத்தில் எடுத்துவைத்தார். அந்தத் துறவி.

“டாக்டர், உங்கள் ஐந்தாம் மார்க் கம்ப்யூட்டரை எடுத்துக் கொள்வோம். பத்து இலக்கங்கள் கொண்ட எண்கள் வரையிலான சாதாரணக் கணக்குகளை அதனால் போட முடிகிறதல்லவா! சற்றே வித்தியாசமானது எங்கள் தேவை. எண்களுக்குப் பதிலாக, பெயர்கள் மீதே ஆர்வம் எங்களுக்கு. எனவே, உங்கள் கம்ப்யூட்டரின் வெளியீட்டு ஸர்க்யூட்களை மாற்ற வேண்டும். அதாவது எண் வரிசைகளுக்குப் பதிலாக, பெயர்களை உருவாக்கி அச்சிடும் வகையில் அதை மாற்றித்தர வேண்டும். அவ்வளவுதான்” என்றார் துறவி.

“புரியவில்லையே?”

“புரிய வைக்கிறேன் டாக்டர். கடந்த மூன்று நூற்றாண்டுகளாக இந்தத் திட்டத்தில் ஈடுபட்டு வருகிறோம் நாங்கள். சொல்லப் போனால், எங்கள் மடாலயம் தொடங்கிய காலம் முதலே இது நடக்கிறது என்பேன்…நான் சொல்லப்போவது உங்களுடைய சிந்தனைமுறைக்கு சற்றே அந்நியமானது. எனவே திறந்த மனதுடன் என் விளக்கத்தைக் கேட்க வேண்டும் நீங்கள்” என்றார் துறவி.

“தயார்” என்றார் டாக்டர் வாக்னர்.

“சுலபமாக சொல்லிவிடலாம் இதை. கடவுளின் எல்லாப் பெயர்களின் சாத்தியப்பாடுகளையும் சேகரித்துப் பட்டியல் ஒன்றை நாங்கள் உருவாக்கி வருகிறோம்” என்றார் துறவி.
“ஆ!”
அசரவில்லை துறவி. தொடர்ந்து கூறலானார்: “ இந்த எல்லாப் பெயர்களையும் ஒவ்வொன்றாக எழுதிவிடலாம். அதற்கு நாங்கள் வடிமைத்திருக்கிற நூதன அகரவரிசை போதும் என்று கருதுகிறோம்”.

“இந்தக் காரியத்தையா மூன்று நூற்றாண்டுகளாக செய்து வருகிறீர்கள்?”

“ஆமாம் டாக்டர், இதைச் செய்து முடிக்க சுமார் பதினைந்தாயிரம் ஆண்டுகள் பிடிக்கும் என்று எதிர்பார்த்தோம்.”
“ஓ!”
கொஞ்சம் அசந்துதான் போயிருந்தார் டாக்டர் வாக்னர்.

“புரிகிறது இப்போது எங்கள் கம்ப்யூட்டரிகளில் ஒன்றை நீங்கள் கோருவது எதற்காக என்று. உங்கள் திட்டத்தின் நோக்கம் தான் என்ன என்று தெரிந்துகொள்ளலாமா?”

மடாலயத்துறவி ஒருகணம் தயங்கினார்.

தப்பாக ஏதோ கேட்டு அவரை எரிச்சலடையச் செய்து விட்டோமோ என்று டாக்டர் வாக்னருக்குத் தோண்றியது. ஒருக்கால் அப்படியிருந்தால் துறிவியின் பதி‌லில் அதற்கான சுவடே தெரியவில்லை.

“டாக்டர், ஒரு சடங்கு போல என்று வைத்துக்கொள்ளுங்களேன். ஆனால், எங்கள் நம்பிக்கையின் அடிப்படை விஷயம் இது. உலகின் பெயரற்ற முதற்பொருளின் கோடிகோடிப் பெயர்களெல்லாம் - கடவுள், யெஹோவா, அல்லா என்று எதையெடுத்தாலும் - மனிதன் வைத்த பெயர்களாகவே இருக்கின்றன. இதையொட்டி தத்துவார்த்தச் சிக்கலொன்று வந்துவிடுகிறது. அதை நானிங்கே விவாதிக்க விரும்பவில்லை. அதே நேரம் முதற்பொருளின் பெயர்களில் உண்மையிருந்தால், அவையெல்லாம் அகரவரிசையின் எழுத்துக்களைக் கூட்டிச் சேர்த்தால் வருகிற எல்லாவிதமான சாத்தியப் பாடுகளில் அடங்கிவிடும் என்று கூறலாம். எனவேதான் அந்தப் பெயர்களை ஒவ்வொன்றாக முறையாகப் கூட்டிச் சேர்த்து அவற்றின் மொத்தப்பட்டியலையே தயாரித்து வருகிறோம்”.

“ஓஅஅஅஅஅஅஅஅ முதலாகத் தொடங்கி, அகரவரிசையெல்லாம் இறுதி வரை போகப்போகிறீர்களா…….”

“ஆமாம்…ஆனால் இதற்காக எங்கள் நூதன அகரவரிசையைப் பயன்படுத்துகிறோம். இவற்றை அச்சிட உங்கள் மின்னணு டைப்ரைட்டர்களையும் மாற்றியமைக்க வேண்டும். அது சிறு பிரச்சனை. அவ்வளவுதான். அதைவிட சுவாரசியமான பிரச்னை ஒன்று உண்டு - எழுத்துக்களைக் கூட்டிச்சேர்க்கும் போது வருகிற அபத்தமான பெயர்கலை நீக்கிவிடத் தேவையான ஸர்க்யூட்டுகளை வடிவமைக்க வேண்டும் என்பதுதான் அது. உதாரணமாக, எந்த ஓர் எழு‌த்தும் மூன்று முறைக்கு மேல் தொடர்ந்து வரக்கூடாது என்ற விதி ஒன்று இருக்கிறது.”

“மூன்று முறையா? இரண்டுமுறை என்பதுதானே சரி?”

மெலிதாகச் சிரித்தார் துறவி. “எங்கள் மொழியில் மூன்று முறை என்பதே சரி. எங்கள் மொழி உங்களுக்குப் புரியாது. புரிந்தாலும் கூட ஏன் அப்படி என்று உங்களுக்கு விளக்க நீண்ட நேரம் பிடிக்கும்.”

“சரி”. சட்டென்று ஒப்புக்கொண்டார் டாக்டர் வாகன்ர். மேலே சொல்லுங்கள்.

“தன்னியக்கமாக வரிசைகளைத் தயாரிக்க வல்ல உங்கள் கம்ப்யூட்டரை எளிதாக இதற்கு வேண்டி மாற்றிவிடலாம். தேவையான அணைத்தொடரை எழுதி இயக்கி விட்டால், அது ஒவ்வொரு முறையும் எழுத்துக்களைக் கூட்டிச்சேர்த்து, வேண்டாதவற்றை நீக்கி, முடிவாக வரும் பெயர்களை அச்சிடும். ஆக எங்களுக்குப் பதினைந்தாயிரம் ஆண்டுகள் பிடிக்கக்கூடிய வேலையை நீங்கள் நூறே நாட்களில் செய்துவிடலாம். இது எங்கள் அதிர்ஷ்டம் தான் டாக்டர்!”

மிகக் கீழே மன்ஹாட்டன் தெருக்களிலிருந்து வந்த மெல்லிய ஒலிகளைக் கூடக் கேட்டாரில்லை டாக்டர் வாகன்ர். அவர் அப்போது சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தது வேறொரு உலகத்தில். அதில் மனித சஞ்சாரமற்ற இயற்கையின் மலைகளைக் கண்டார். அங்கே உச்சி மாடங்களில் துறவிகள் தலைமுறைகளாகப் பணியாற்றி கொண்டிருந்தார்கள். அர்த்தமற்ற சொற்களடங்கிய தங்கள் பட்டியல்களைப் பொறுமையுடன் தயாரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மனித எத்தனங்களில் இத்தகைய பித்தங்களுக்கு எல்லை இருந்ததுண்டா என்று ஒருகணம் டாக்டர் வாக்னருக்குத் தோன்றியது.

அதே நேரம் இப்படி ஒரு கேள்வி தமக்கிருப்பதை ஒருபோதும் துறவியிடம் காட்டிக் கொள்ளக்கூடாது என்றும் நினைத்தார் அவர். அவரைப் பொறுத்தவரை துறவி ஓரு வாடிக்கையாளர். வர்த்தகத்தில் வாடிக்கையாளர் சொல்வதே சரி அல்லவா!

“ஆம். எங்கள் ஐந்தாம் மார்க் கம்யூட்டரை நீங்கள் வேண்டுவது போலவே, பட்டியல் அச்சிடும் வகையில் மாற்றி அமைத்துவிடலாம் அதில் சந்தேகமே தேவையில்லை. அதே நேரம், எங்கள் எந்திரத்தை அங்கே நிறுவிப் பராமரிப்பதில் பிரச்னை ஏற்படுமோ என்பதே எனக்கு அதிகக் கவலை தருகிறது. ஐந்தாம் மார்க் போன்ற எந்திரத்தை திபெத்துக்கு எடுத்துச் செல்வது அவ்வளவு எளிதாக இருக்குமென்று தோன்றவில்லை!”

“ஏற்பாடு செய்துவிடலாம். கம்ப்யூட்டரின் பகுதிகள் சிறியவை. விமானத்தில் கொண்டுபோய் விடலாம். இதற்காகத்தான் உங்கள் கம்ப்யூட்டரைத் தேர்வு செய்தோம். நீங்கள் இந்தியா வரை கொண்டு வந்துவிட்டீர்கள் என்றால் அங்கிருந்து நாங்கள் உதவலாம்.”

“சரி, எங்கள் பொறியாளர்க‌ள் இருவர் அங்கே வர வேண்டும் என்கிறீர்களே.”

“எங்கள் பொறியாளர்கள் பணியை வெற்றிக்கரமாகச் செய்து முடிப்பார்கள் என்பதில் எனக்கு ஐயமில்லை.”

டாக்டர் வாக்னர் தம்முடைய மேஜைக் காகிதத்தில் குறிப்பாக ஏதோ எழுதியவாறே கூறினார்:

“இன்னும் இரண்டே விஷயங்கள்.”

இந்த வாக்கியத்தை டாக்டர் வாக்னர் கூறி முடிப்பதற்குள்ளாக துறவியும் ஒரு காகிதத்தை எடுத்து வைத்துவிட்டார்.

“டாக்டர், இதோ ஆசிய வங்கியில் என் கணக்கில் உள்ள நிலுவைத் தொகை குறித்த சான்றிதழ்”.

“நன்றி. ஆ! இது போதும் என்று நினைக்கிறேன். இன்னும் ஒன்று ரொம்ப சாதாரண விஷயம் என்பதால் கேட்கத் தயக்கமாக இருக்கிறது. ஆனால் முக்கியமான விஷயங்கள் பல இப்படித்தான் அடிக்கடி சரிபார்க்கப்படாமல் போகின்றன. கம்ப்யூட்டருக்கு மின்சாரம் வேண்டுமே, மலையுச்சியில் அது உங்களுக்கு எப்படிக் கிடைக்கும்?”

“நூற்றுப்பத்து வோல்ட் மின்சாரம், ஐம்பது கிலோவாட் சக்தி கொண்ட ஒரு டீஸல் ஜெனரேட்டர் எங்களிடம் இருக்கிறது. சுமார் ஐந்தாண்டுகள் முன்பு வந்தது. பிரார்த்தனைச் சக்கரங்களைச் சுற்றும் மோட்டார்களுக்கு மின்சாரம் வழங்கத்தான் அதை நிறுவினோம். டாக்டர், ஆனாலும் மடாலய வாழ்க்கையை அது ரொம்பவும் சௌகர்யமாக்கிவிட்டது என்பேன்”.

“ஓ!” ஆமோதித்த டாக்டர் வாக்னர், இதுபற்றி நான் யோசித்திருக்கவில்லை என்று ஒப்புக் கொண்டார்.

2

கைப்பிடிச்சுவரிலிருந்து பார்த்தால் உள்ளங்கால் பின்புறத்தில் வியர்த்து உச்சந்தலை கிறுகிறுத்துக் குப்புற விழும் உணர்வு. ஆனால் பார்த்துப் பார்த்துப் பழகிவிடும். மூன்றுமாதம் பார்த்த பிறகு இரண்டாயிரம் அடி கீழே பாதாளமாய்ப் போகும் அடிவாரமும் பள்ளத்தாக்கில் தூரமாயிருந்த சதுரங்கப்பலகை வயல்களும் ஜார்ஜுக்கு இனியும் விநோதமாகத் தெரியவில்லை. காற்றடித்து வழவழப்பாக்கிய பாறைக்கற்கள் மீது சாய்ந்து, பெயரறியவும் தான் முயலாத அந்த தூர மலைத் தொடரை மனச்சோர்வுடன் நோக்கினான் ஜார்ஜ்.

தனக்கு நேர்ந்ததிலேயே அதிகப் பித்துப்பிடித்த பண் இதுவாகத் தானிருக்கும் என்று எண்ணினான் அவன். “ஷாங்ரி-லா-திட்டம்” என்று கம்ப்யூட்டர் பரிசோதனை அறையில் எந்த மடையனோ இதற்குப் பெயர் வேறு சூட்டிவிட்டிருந்தான்.

‘ஷாங்ரி-லா என்றால் நீ நினைப்பது போல சொர்க்கமில்லையப்பா!

கடந்த சில வாரங்களாக ஐந்தாம் மார்க் கம்ப்யூட்டர் காமாசோமாவென்று பெயர்களை ஹெக்டேர் கணக்கில் அச்சடித்துக் கொண்டிருந்தது. தனக்கே உரித்தான பொறுமையுடன் எழுத்துக்கள் ஒவ்வொன்றாக விடாப்பிடியாகக் கூட்டிச் சேர்த்து, பெயர்கள் சரியா தவறா பார்த்து, ஒவ்வொரு சொற்றொடருக்குப் போய்க்கொண்டிருந்தது கம்ப்யூட்டர். இப்படி மின்னணு டைப்ரைட்டர்கள் வெளித்தள்ளிய காகிதக்கற்றைகளைக் கவனமாக வெட்டி, தங்கள் தடித்த புத்தகங்களில் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள் சிஷ்யத்துறவிகள்.

எல்லாமே கடவுள் அருளால் இன்னும் ஒருவாரத்தில் முடிந்துவிடும் என்ற எண்ணம் ஆசுவாசத்தை கொடுத்தது. ஏதோ புரியாத கணக்குகளைப் போட்ட துறவிகள், இந்த அளவு எழுத்துக்களுடன் நிறுத்திவிடலாம். இனி போகத் தேவையில்லை என்று தீர்மானித்திருந்தார்கள் அப்படி என்ன கணக்கு என்பதும் ஜார்ஜுக்குப் புரியவில்லை. ஒருவேளை கணக்கின் இலக்கு மாறிவிட்டால்? அச்சுத்திட்டம் கி.பி.2060 வரை நீடிக்கும் என்று பெரிய துறவி அறிவித்து விட்டால்? இப்படி மிரட்டலான ஒரு கொடுங்கனவு அவ்வப்போது வந்து கொண்டிருந்தது ஜார்ஜுக்கு.

சக் இறங்கி வந்து கைப்பிடிச்சுவர் அருகே ஜார்ஜுடன் நின்ற போது பெரும் மரக்கதவு சப்தமாய்க் காற்றில் சாத்திக் கொண்டது. சக் அப்போது பிடித்துக் கொண்டிருந்த சுருட்டு காரணம் துறவிகளுக்கு அவனையும் பிடித்துப்போய் விட்டிருந்தது. வாழ்வின் இத்தகைய எல்லாச் சிற்றின்பங்களையும் ஏன் பெரும்பாலான பேரின்பங்களையும் கூட அனுபவிக்கத் தயாராகவே தெரிந்தார்கள் துறவிகள். இந்தக் கம்ப்யூட்டர் ஈடுபட்டிருந்தாலும் மற்ற விஷயங்களில் அவர்கள் தெளிவாகவே இருந்தார்கள். அங்கிருந்து அதோ கீழே தெரிகிற அடிவாரக் கிராமங்களுக்கு அடிக்கடி அவர்களில் சிலர் போய் வருவதிலிருந்து அப்படி ஒன்றும் பசுங்கன்றுகள் அல்லர் என்பதும் ஜார்ஜுக்குப் புரிந்திருந்தது.

“ஜார்ஜ், ஆபத்து வரலாம். ஒரு விஷயம்” என்றான் சக் அவசரமாக.

“என்ன, கம்ப்யூட்டர் ரிப்பேராகி விட்டதா?” என்று கேட்டான் ஜார்ஜ். அவன் எதிர்நோக்கிய மிக மோசமான சாத்தியப்பாடு இது. அப்படியானால் அவர்கள் திரும்புவது தாமதமாகப் போகிறது. அதைவிடக் கொடுமை இருக்க முடியாது! இப்போதுள்ள நிலைக்கு ஒரு சாதாரண டி.வி விளம்பரத்தைப் பார்ப்பதே சொர்க்கம் போலத் தோன்றியது ஜார்ஜுக்கு. சொந்த ஊருடன் ஒரு தொடர்பாவது மிஞ்சியிருக்கும்…

“அப்படி ஏதுமில்லை.”

கைப்பிடிச்சுவரில் நன்றாக அமர்ந்தான் சக். அப்படி உட்காருவது வழக்கமில்லை அவனுக்கு. அங்கிருந்து பார்க்கும் போது கீழே அடிவாரம் வரை தெரிந்து ஏற்படும் கிறுகிறுப்பும் பயமும் போய்விட்டனவா என்ன?

“இந்த பணி எதற்காக என்பதைக் கண்டுபிடித்து விட்டேன்.”

“என்ன உளறுகிறாய்? ஏற்கனவே தெரிந்துதானே அது.”

“துறவிகள் என்ன செய்கிறார்கள், எப்படிச் செய்கிறார்கள் என்பவை நாம் அறிந்தது. ஏன் என்பது நாம் அறியாதது. அதில்தான் இருக்கிறது நிஜமான பித்து!”

“புதிதாக நீ தெரிந்துக்கொண்டது என்ன?”

“பெரிய துறவி - அவராகவே என்னிடம் கூறிவிட்டார். வழக்கமாக கம்ப்யூட்டர் அறைக்கு மதியம் வருகிறார் அல்லவா… இன்று மதியம் வந்தபோது அதிக ஆர்வத்துடன் தென்பட்டார். வாயே திறக்காத அவர், இதைவிட அதிக ஆர்வம் காட்டப்போவதில்லை என்று தோன்றியது. பணி இறுதிச்சுற்றுக்கு வந்தாயிற்று என்று தெரிவித்தேன். அதற்குப் பதிலாக, எதற்காக இந்தப்பணி என்று உங்களுக்குத் தோன்றவே இல்லையா என்று தம்முடைய மழலை ஆங்கிலத்தில் என்னிடம் கேட்டார். ஆமாம், தோன்றிக் கொண்டேயிருக்கிறது அந்தக் கேள்வி என்று கூறினேன்.”

“பதிலென்ன சொன்னார்?”

“அதாவது கடவுளின் எல்லாப் பெயர்களும் சுமார் தொள்ளாயிரம் கோடி வரும். அவற்றையெல்லாம் ஒரு பட்டியலில் சேர்த்துவிட்டால், கடவுளின் நோக்கம் என்பது நிறைவேறிவிடும். அதாவது, மனித இனம், தான் படைக்கப்பட்டதன் நோக்கத்தை நிறைவேற்றிவிடும். அதற்குப்பிறகும் வாழ்க்கையைத் தொடர்வது சரியில்லை. அது நிஜத்தில் கடவுளைச் சபிப்பது போலாகிவிடும் என்றார்.”

“அப்போது நாம் என்னதான் செய்ய வேண்டும்? தற்கொலை செய்து கொள்ள வேண்டுமா?”

“அதற்கு அவசியமிருக்காது. பட்டியல் முடிந்தவுடன் கடவுளே தலையிட்டு எல்லாவற்றையும் முடித்துவைப்பார். அவ்வளவுதான்.”

“அதாவது…உலகம் முடிந்து விடுமா!”

சற்றே பதற்றத்துடன் சிரித்தான் சக்.

“இதைத்தான் நானும் பெரிய துறவியிடம் கேட்டேன். வகுப்பில் முட்டாள் மாணவன் ஒருவனை ஆசிரியர் முறைப்பது போல என்னைப் பார்த்தார். கொஞ்சம் கிறுகுத்தனமானவும் இருந்தது அவர் பார்வை. அது ஒன்றும் அப்படி அற்பமான விஷயமல்ல என்றார்.”

ஜார்ஜ் ஒருகணம் யோசித்தான். எல்லாமே கடவுள் அருளால் இன்னும் ஒரு வாரத்தில் முடிந்து விடுமா?

“அதனால் நமக்கென்ன? அது அவர்களுடைய பார்வை. நம்பிக்கை என்று விட்டுவிட வேண்டியதுதான். ஒருவித பித்துப்பிடித்துதான் இப்படிச் செய்கிறார்கள் என்பது நமக்கு ஏற்கனவே தெரிந்த விஷ்யம் தானே?”

“சும்மா உளறாதே. பட்டியல் முடியும் போது அவர்கள் எதிர்பார்ப்பது போல ஒன்றும் நடக்கவில்லையென்றால் கம்ப்யூட்டர் சரியில்லை என்ற பழி நம்மீது விழலாம். நிலமை மோசமாகலாம். இது எங்கே போய் முடியும் என்று எனக்கு புரியவில்லை” என்றான் சக்.

“சரிதான். ஆனால் இன்னொரு சாத்தியமும் இருக்கிறது. தங்கள் கணக்கில் தான் தவறு இருக்கிறது என்றும் அவர்கள் நம்பலாம். இப்படித்தான்… லூய்ஸியானா மாநிலத்தில் ஒரு மதப்பிரசாரகர் வரும் ஞாயிற்றுக்கிழமை உலகம் முடிந்துவிடும் என்று சொல்ல, பலர் அதை நம்பி தங்கள் வீடு, கார்களைக்கூட விற்றுவிட்டார்கள். பிறகு அப்படியொன்றும் நடக்கவில்லை என்ற போதும் அவர்கள் கோபிக்க வில்லை. தங்கள் நம்பிக்கையை இழக்கவில்லை. பிரசாரகரின் கணக்கில்தான் தவறு என்றெண்ணி விட்டு விட்டார்கள். அதையும் பார்த்தேன். என்றான் ஜார்ஜ்.

“ஜார்ஜ்! நாமிருக்கும் இடம் ஒன்றும் லூய்ஸியானா அல்ல. மேலும் இங்கே நம் இரண்டு பேர் தவிர, இருப்பவர்கள் எல்லோருமே துவறவிகள் என்பது உனக்கு உறைக்கவில்லையா! எனவே நாம் மாட்டிக் கொள்ளப்போவது நிச்சயம். மேலும் பெரிய துறவியின் வாழ்க்கை லட்சியம் இது. இது தோல்வி அடைந்தால் இந்த நூற்றுக்கணக்கான சிஷ்யர்களுக்குப் போகம் வந்து அவர்மேல் பாய்வார்கள். அதைக் காணச்சகிக்காது. எனவே பணி முடியும்போது இங்கே நாம் இருக்கக்கூடாது” என்றான் சக்.

“போக வேண்டும் என்று எனக்கும் பல வாரங்களாக எண்ணம்தான். ஆனால் ஒப்பந்தம் முடிந்து நாம் செல்வதற்கு விமானம் வரும் வரையில் என்ன செய்ய முடியுமா!”

சக் ஒருகணம் யோசி‌த்து, “ ஒரு சதி செய்துவிட வேண்டியதுதான்” என்றான் தீர்மானமாக.

“முட்டாள்தனமாகப் பிதற்றாதே. சதி அம்பலமாகி பணி நின்றுபோய் விட்டால் அப்போதே ஒழிந்தோம் நாம்.”

“அப்படியில்லை! பார், கம்ப்யூட்டர் தினம் இருபத்துநான்கு மணிநேரம் பணி செய்தால் இன்னும் நாலு நாளில் பணி முடியும். ஆனால் விமானம் வருவதற்கோ ஒரு வாரம் இருக்கிறது. எனவே, கம்ப்யூட்டரின் சில பாகங்களை மாற்ற வேண்டும். என்று சொல்லி இரண்டு நாட்கள் அதை நிறுத்திவைப்போம். நிதானமாக அதைச் செய்து முடிப்போம். அப்படிச் செய்தால், கம்ப்யூட்டர் கடைசிப்பட்டியலை அச்சிடும்போது நாம் விமான தளத்துக்குச் சென்று விடலாம் சரிதானே…”

“சரிதான், ஆனால் ஒப்பந்தப்பணி முடிவதற்கு முன்பாகப் போவது என்ற காரியத்தை நான் இதுவரை செய்ததில்லை.”

“அப்போது நாம் இங்கே மாட்டிக் கொள்ள வேண்டியது தான்”. சிரித்தான் சக்.

“பணிமுடிக்கும் முன்பாக வெளியேறுவது எனக்குப் பிடிக்கவில்லல. ஏன் போகிறோம் என்று அவர்களுக்கும் சந்தேகம் வரும். என்றாலும் சரி, வேறு வழியில்லை. நீ சொல்வது போலவே செய்யலாம். என்ன ஆகிறது பார்க்கலாம்!”

3

சரியாக ஒரு வாரத்துக்குப் பிறகு மட்டக்குதிரைகளில் அமர்ந்து மலைப்பாதையில் இறங்கி கொண்டிருந்தார்கள் இருவரும்.

“இப்படி அவர்களை விட்டுவிட்டுப் போவது பிடிக்கவில்லைதான். ஒருவேளை பயந்து ஓடுகிறோம் என்று நினைக்கிறாயா என்ன? அங்கே அவர்களை நினைத்தால் பரிதாபமாக இருக்கிறது எனக்கு. தாங்கள் ஏமாற்றப்பட்டு‌விட்டோம் என்று அவர்கள் உணரும்போது அங்கே இருக்க நானும் விரும்பவில்லை. பெரியதுறவி இதை எப்படி எடுத்துக்கொள்வார் என்பதும் புரியவில்லை” என்றான் ஜார்ஜ்.

“விட்டுவிட்டு ஓடுகிறோம் என்பது அவருக்குத் தெரிந்துவிட்டது என்று விடை பெறும்போது உணர்ந்தேன். ஆனால் அவர் அதைப் பற்றிக் கவலைப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. கம்ப்யூட்டர் ஒழுங்காக ஓடுகிறது. பணி முடிந்துவிடும் என்று புரிந்ததால் இருக்கலாம். பணி முடிந்த பிறகு அதற்குப் பிறகு என்று அவரைப் பொறுத்த வரையில் ஏதுமில்லை அல்லவா” என்று பதில் கூறினான் சக்.

மட்டக்குதிரையில் அமர்ந்தவாறே ஜார்ஜ் திரும்பி அந்த மலைப்பாதையைப் பார்த்தான். மடாலயத்தைக் கடைசி முறையாகப் பார்க்கும் இடமும் அதுதான். தாழ்ந்தும் சாய்ந்துமிருந்த கட்டிடங்கள் மங்கிய மாலைக்கதிரொளியில் நிழலாடின. பெருங்கப்பலொன்றின் பக்கத்துவாரங்கள் வழியே தெரிவதுபோல ஆங்காங்கே மின்னியது கட்டிடங்களின் இடையே. மின்விளக்குகள். ஐந்தாம் மார்க் கம்ப்யூட்டரின் அதே ஸர்க்யூட்டில் இணைந்த மின்விளக்குகள்… விளக்கொளி இன்னும் எவ்வளவு நேரம் என்ற ஒருகணம் யோசித்தான் ஜார்ஜ். பெயர்கள் அச்சாவது முடிந்து துறவிகளுக்கு ஏற்படப்போகும் அதிருப்தியில், கோபத்தில், கம்ப்யூட்டரை உடைத்து நொறுக்குவார்களா, இல்லை தரையில் அமர்ந்து மீண்டும் தங்கள் கணக்குகளைப் போடத் தொடங்கி விடுவார்களா?

மலைக்குமேல் இப்போது என்ன நடக்கும் என்று துல்லியமாகத் தெரிந்தது அவனுக்கு. பட்டாடை அணிந்து பீடத்தில் அமர்ந்து பெரிய துறவியும் சீனியர் துறவிகளும் சிஷ்யர்கள் கொண்டுவரும் அச்சடித்த பட்டியல்களை வைத்துப் பரிசோதனை செய்து கொண்டிருப்பார்கள். பெயர்களை தடித்தடி புத்தகங்களில் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பார்கள். வாய்திறக்கப் போவதில்லை யாரும். விநாடிக்கு ஆயிரக்கணக்கான கணக்குகளைப் போடும் கம்ப்யூட்டரின் எந்திரச்சாவிகள் காகிதத்தில் மோதி அச்சேறும் சடசட சப்தம் தவிர வேறில்லை கேட்க. முடிவற்ற மழைபோல ஒரே சப்தம் மட்டுமே மூன்றுமாதம் கேட்டால் யாருக்குத்தான் பித்துப் பிடிக்காது என்று நினைத்தான் ஜார்ஜ்.

“ஓ, இதோ விமானம். ஒரு பெண்ணைப் போல என்ன அழகு!” என்று பள்ளத்தாக்கில் சுட்டிக் காட்டினான் சக்.

அழகாகத்தான் தெரிந்தது. அந்த பழைய டிசி - மூன்று இலக்க விமானம். வெள்ளிச்சிலுவையொத்த ஓடுபாதையின் எல்லையில் நின்றிருந்தது. இன்னும் இரண்டு மணி நேரத்தில் அவர்கள் இருவரையும் தூக்கிச் செல்ல வந்திருக்கிறது. சுதந்திரத்தை நோக்கிய பயணம். அப்பாடா தப்பித்தோம். இனி இந்தப் பித்தமில்லை நமக்கு என்று எண்ணிக் கொண்டான் ஜார்ஜ். அந்த எண்ணம், நல்ல சரக்கு தொண்டையில் சட்டென்று இறங்குவது போல ருசித்தது. மட்டக்குதிரை மெதுவாகக் கீழே செல்லச்செல்ல, அந்த எண்ணத்தையே அசைபோட்டா‌ன் ஜார்ஜ்.

இமயமலையின் துல்லிய இருள் அவர்களை விரைந்து அணைத்துக் கொண்டது. இந்தப்பகுதி மற்ற சாலைகளுக்கு இது பரவாயில்லை. குதிரை வேகம் குறையில்லை. கையில் டார்ச்சும் உண்டு. போகும் வழியில் பிரச்சனை ஏதுமில்லை. கடுங்குளிரால் கொஞ்சம் அசௌகர்யம். அவ்வளவுதான். மேலே நிர்மலமாக வானம். ஒளிர்கிற, பழக்க மிக்க நட்சத்திரங்கள். மழை அபாயம் ஏதுமில்லை என்பதால் விமானம் சிக்கலின்றிக் கிளம்பிவிடும். ஜார்ஜுக்கு இருந்த ஒரே கவலையும் போய்விட்டது.

மெலிதாக ஒரு பாட்டுப் பாடத் தொடங்கி பிறகு நிறுத்திவிட்டான் அவன். வெள்ளைத்துணி மூடிய பேய்கள் போலச் சுடர்விட்ட பெரும் மலைத்தொடர். பாடும் உற்சாகத்தை ஏனோ அது ஊக்குவிக்கவில்லை. கைக்கடிகாரத்தை பார்த்தான் ஜார்ஜ்.

“ இன்னும் ஒருமணி நேரத்தில் அங்கு போய்விடலாம் என்றான், பின்னால் வந்து கொண்டிருந்த சக்கிடம். பிறகு யோசித்துக் கூறினான் : கம்ப்யூட்டரும் பணி முடித்திருக்கும். அந்த நேரம் வந்துவிட்டது”.

சக் பதிலேதும் பேசவில்லை. ஜார்ஜ் குதிரையில் இருந்தவாறே திரும்பி சக்கின் முகத்தைப் பார்த்தான். வான்நோக்கி வெள்ளை நீள்வட்டமாகத் தெரிந்தது முகம்.

“பார்!” முணுமுணுத்தான் சக்.

எந்தச் செயலுக்கும் கடைசிமுறை என்பது உண்டல்லவா… ஜார்ஜும் வான்நோக்கித் திரும்பினான். தலைக்கு மேலே சலனமின்றி அணைந்து போய்க் கொண்டிருந்தன நட்சத்திரங்கள்.

ந‌ன்‌றி - பவள‌க்கொடி
இருமாத இத‌ழ்
நவ‌ம்ப‌ர் - டிச‌ம்ப‌ர் - 2007