அறிவார்ந்த சிந்தனையின் ஒரு சுவைமிக்க வெளிப்பாடாக கட்டுரைத் தொகுப்பு ஒன்று வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது என்று கூறினால் நம்புவதற்கு சற்று சிரமமாகத்தான் இருக்கும்.கதைகளைப் படிக்கலாம், கவிதைகளை ரசிக்கலாம், ஆனால் கட்டுரை ஒன்றை படிக்க வேண்டுமென்றால் உடனடியாக மனம் அதனை ஏற்பதில்லை, அது நமக்கு பரிச்சையமான ஒரு பிரச்சனை தொடர்புடையதாக இருந்தாலும், இதுதான் நிலை. கவிஞரும், சீரிய சமூக சிந்தனையாளருமான (சமூக அவலங்களை ஆழமாக அலசும் நிந்தனையாளர் என்று கூட கூறலாம்) ஜெயபாஸ்கர் அவர்கள் கல்கி, அமுதசுரபி, தினமணி, தமிழ் ஓசை ஆகிய இதழ்களில் பல்வேறு தலைப்புகளில் (பிரச்சனைகளில்) எழுதிய கட்டுரைகளின் தொகுப்பே ‘கடைசிப் புகையின் கல்லறை’.இத்தொகுப்பிற்கு அணிந்துரை எழுதிய அமுதசுரபி ஆசிரியர் திருப்பூர் கிருஷ்ணன் கூறியது போல, ஜெயபாஸ்கரனின் கட்டுரைகள் சமகாலத்தின் சமூக உணர்வுகளே. “இந்தக் கட்டுரைகள் அனைத்தும் என் கண்களுக்கெதிரே நடக்கிற, சகித்துக் கொள்ளவோ, பொறுத்துக்கொள்ளவோ முடியாத, சக படைப்பாளிகளால் கண்டுகொள்ளாமல் விடப்படுகிற அல்லது அவர்களது இலக்கிய மேண்மைக்கு கீழானதாக கருதப்படுகிற அல்லது அவர்களுக்கு எழுதத் தோன்றாத சமூக நிகழ்வுகளின் வெளிப்பாடேயாகும்” என்று ஜெயபாஸ்கர் ‘என்னுரை’யில் கூறியுள்ளார். எனவே, சமூக பிரக்ஞை (சற்றுக் கூடுதலாகக் கொண்ட) ஒரு மனிதனின் குமுறலாகவே அவரது கட்டுரைகள் அனைத்தும் உள்ளன.
சமூகத்தின் பலவீனங்களை நம் கருத்தின் கண் முன் கொண்டு வந்து நிறுத்தி, அதற்கான தீர்வை நோக்கிய வாதத்தை முன்வைப்பதற்கு முன்னர், முதலில் தனனை ஆட்டிப்படைத்த ஒரு பலவீனத்தையும், அதிலிருந்து தான் விடுபட பட்டப் பாட்டையும் விளக்கியுள்ளார், அதுவே கடைசிப் புகையின் கல்லறை. புகை பிடிப்பவரைக் கண்டு முகம் சுளிப்பது சுலபம், ஆனால் அதில் சிக்கிக் கொண்டு வெளியே வரமுடியாமல், அதற்கான வழி தெரியாமல், பழக்கத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் கண்ணிற்குத் தெரியாத பல மனிதர்களின் சங்கடத்தை தன் அனுபவத்திலிருந்து ஜெயபாஸ்கரன் தந்துள்ளார். ‘பயணித்தல் குறித்து’ என்ற கட்டுரை பயணம் எதற்கு என்பதை அழகாக சுட்டுகிறது. “தெரியாத இடத்திற்குப் போய் எதையேனும் தெரிந்துகொண்டு வந்து நமது கண்களை நாமே திறந்து கொள்வது பயணம்” என்கிறார். எப்படி என்பதை அந்தக் கட்டுரையை படித்துப் பாருங்கள்.
நாம் இலட்சியவாதிகளைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம், அலட்சியவாதிகள் என்பவர்களும் உள்ளார்கள் தெரியுமா? யார் அவர்கள்? விழுப்புணர்வு அற்று வாழும் நாம் தான் அந்த அலட்சியவாதிகள். நமது அலட்சியத்தால் ஏற்பட்ட விபத்துகளையும், அதில் உயிரைவிட்ட குழந்தைகளையும், தொழிலாளர்களையும் நினைவூட்டி சிந்திக்கச் செய்கிறார் ஜெயபாஸ்கர்.
சமூகம் எனும் பிரிவில் அவர் எழுதியுள்ள ‘நம் குழந்தைகள்’ கட்டுரை நம் நெஞ்சைத் தொடுவதோடு, பொது மனிதராய் நாம் சிந்தித்து வாழ வேண்டிய கட்டாயத்தை அழுத்தமாக எடுத்துரைக்கிறது.‘வரவேற்பரையில் வன்முறை’, ‘ரீமிக்ஸ் அவலம்’, ‘பின்னணி இசை’ என்று திரைப்படத் துறையின் அவலங்களை சரியாகச் சாடுகிறார் ஜெயபாஸ்கரன். ‘திரைப்பாடலில் சிதைந்த தில்லையாடி வள்ளியம்மை’ என்ற கட்டுரையில், விடுதலையுணர்வில் மகாத்மா காந்திக்கே வழிகாட்டிய தில்லையாடி வள்ளியம்மையை ஒரு குத்தாட்டப் பாடல் வரியாக சேர்த்த தமிழ்த் திரையுலகின் வரலாற்று அறியாமையை தேலுரித்துக்காட்டியது மட்டுமின்றி, படைப்பாளியின் தன்மை எப்படியானதாக இருக்க வேண்டுமென்பதையும் கூறுகிறார். “ஒரு படைப்பாளி பிறரைத் திருத்துகிற இடத்தில் இருக்க வேண்டுமே தவிர, பிறரால் திருத்தப்படுகிற கூண்டில் நிற்கக்கூடாது”. இக்கட்டுரைத் தொகுப்பின் மூலம் பல விடயங்களை நமது சிந்தனைக்கு முன்வைக்கும் ஜெயபாஸ்கர், தமிழிற்கும், எழுத்துலகிற்கும் ஒரு பங்களிப்பை செய்துள்ளார் என்றுதான் கூறவேண்டும். வார்த்தைகளை அவர் கையாண்டுள்ள திறம் வியப்பையளிக்கிறது. சொல்லும் பொருளும் ஒன்றை ஒன்று மிகாமல் எதார்த்த நிலைகளை உள்ளது உள்ளவாறு பிரதிபலிக்கின்றன. “மக்களின் அறியாமையையும், விழிப்புணர்வின்மையையும் நம்பி இங்கே தொடங்கப்படுகிற எந்தத் தொழிலும் சோரம் போனதில்லை”. உண்மையான கவலை கொண்ட நெஞ்சத்திற்கு மட்டுமே இந்த அளவிற்கு மொழி உதவும்.இல்லத்திலுள்ள ஒவ்வொருவரும் படிக்க உகந்தது ஜெயபாஸ்கரின் இந்தக் கட்டுரைத் தொகுப்பு.வெளியீடு: வழுதி வெளியீட்டகம்1
/ 129, முதல் தளம், திருவீதியம்மன் கோயில் தெரு,கிழக்குக் கடற்கரைச் சாலை, கொட்டிவாக்கம், சென்னை-41தொலைபேசி: 044-2451 5559, செல்பேசி: +91 94449 56924
