ராமாயணத்தில் வரும் ஒரு சுவாரஸ்யமான கதை இது. சுக்ரீவனின் வானர படையில் சிறந்த போர் வீரராகவும், படைத்தளபதியாகவும் திகழ்ந்தவர் நளன். ராவணன் சீதையை கடத்தி இலங்கையில் அசோகவனத்தில் சிறை வைத்தான். இதை அறிந்த ராமர், ராமேஸ்வரம் வந்ததும் இலங்கைக்கு எப்படி செல்வது என யோசித்தார். கடலில் பாலம் கட்டுவதே ஒரே வழி என்பதை உணர்ந்த அவர், சுக்ரீவனின் வானர படையின் உதவியுடன் பாலம் கட்டும் பணியை தொடங்கினார்.
வானர வீரர்கள் பாறைகளை கடலில் போட, அவை மூழ்கின. ஆனால், நளன் கடலில் போடும் பாறைகள் மட்டும் நீரில் மூழ்காமல் மிதந்தன. இதை கண்ட அனைவரும் வியந்து நின்றனர். அனுமன் முயற்சி செய்தும் பாறைகளை மிதக்க வைக்க முடியவில்லை.
இதைக் கண்ட லட்சுமணன், ராமரிடம், "அண்ணா, மற்றவர்கள் போடும் பாறைகள் மூழ்கும்போது, நளன் போடும் பாறைகள் மட்டும் எப்படி மிதக்கின்றன? காரணம் என்ன?" என்று கேட்டான்.
ராமர் புன்னகையுடன் விளக்கினார்: "ஒருமுறை, வனத்தில் மாதவேந்திரர் என்ற மகரிஷி நீரில் மூழ்கி தவம் செய்து கொண்டிருந்தார். அப்போது சிறுவனாக இருந்த நளன், விளையாட்டாக அவர் மீது கற்களை எறிந்தான். இதனால் கோபமடைந்த முனிவர், 'நீ எறியும் கற்கள் நீரில் மூழ்காமல் மிதக்கும்!' என்று சாபமிட்டார். அந்த சாபமே இன்று நமக்கு வரமாக மாறியுள்ளது."
நளனின் இந்தத் தனித்துவமான சக்தியால், பாலம் மிக விரைவாக கட்டி முடிக்கப்பட்டது. பின்னர், ராமர் ராவணனுடன் போர் புரிந்து சீதையை மீட்டார். ஒரு சாபம்கூட, சரியான நேரத்தில் ஒரு பெரிய காரியத்திற்கு எப்படி உதவியது என்பதற்கு இக்கதை ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.
