ஏர்முனை பாழ்முனையாக ஆக்கப்பட்டது!
இந்தியாவில் பெரும்பாலான மக்கள் கிராமப்புறங்களில், விவசாயத்தை நம்பி வாழ்பவர்களாக இருக்கிறார்கள்.
இந்தியாவின் சுதந்தரப் போராட்டத்துக்குத் தலைமை வகித்த மஹாத்மா காந்தி அவர்கள் “கிராம சுயராஜ்ஜியத்தை அமைப்பதுதான் விடுதலைப் போராட்டத்தின் நோக்கம்!” என்று தெரிவித்தார்.
சமதர்ம அடிப்படையில் இந்தியப் பொருளாதாரத்தை வளர்த்திட வேண்டும் என்று பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு திட்டமிட்டார். அவர்கள் தலைமையில் போடப்பட்ட முதலாவது ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தில், “பெரும்பாலான மக்களின் தொழிலாக-வேலை வாய்ப்பாக உள்ள விவசாய வளர்ச்சியின் மீதுதான் ஐந்தாண்டுத் திட்டமும் இந்தியாவின் பொருளாதார முன்னேற்றமும் அடங்கியுள்ளன” என்று அறிவிக்கப்ட்டது.
நேருவின் சமதர்ம அடிப்படையில் நாட்டின் பொருளாதாரம் வளராது என்ற முடிவுடன், 1991-இல் நிதியமைச்சராக இருந்த டாக்டர் மன்மோகன் சிங் உலகளாவியச் சந்தைக்கடைப் பொருளாதாரத்தை இந்தியாவில் ஆரம்பித்து வைத்தார். அப்பொழுது “வெளிநாட்டு மூலதனத்தை வைத்து விவசாயத்துறை வளர்ச்சிக்கு முதலிடம் தருவோம்” என்று தமது வரவு-செலவுத் திட்டப் பேச்சில் உறுதிமொழி தந்தார்.
இவ்வாறு நாட்டு வளர்ச்சியில் விவசாயத் துறைக்கு முதலிடம் தரப்படும் என்று மத்திய ஆட்சிக்கு வந்த ஒவ்வொரு அரசாங்கத்தாலும் கூறப்பட்டாலும், அடுத்தடுத்துப் போடப்பட்ட ஐந்தாண்டுத் திட்டங்கள் விவசாயத் துறையை வேதனையின் உறைவிடமாக ஆக்கிவிட்டன. முதல் ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தில் போடப்பட்ட மொத்த முதலீட்டில், 15 சதவிகித அளவுக்கு விவசாயத் துறைக்கு நிதி ஒதுக்கப்பட்டடது. 2002-2007 பத்தாவது ஐந்தாண்டுத் திட்ட இறுதியில் கிடைத்த புள்ளி விவரப்படி விவசாயத்துக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அளவு 1.3 (ஒன்று புள்ளி மூன்று) சதவிகிதம் என மிகவும் தாழ்ந்த நிலைக்கு தள்ளப்ட்டுவிட்டது.
1951-இல் இந்திய மக்கள் தொகையில் 72 சதவிகிதம் விவசாயத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர். இதுவரை, ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களாலும், உலகளாவிய புதிய பொருளாதாரக் கொள்கையாலும், தொழிற்சாலை உற்பத்தி-கணினி வகை வளர்ச்சி-பணிபுரியும் வேலை வாய்ப்புகள் நாட்டில் வளர்ந்து விட்டாலும், விவசாயத்தை நம்பி வாழும் மக்கள் தொகை 58 சதவிகிதமாக இன்னமும் இருக்கிறது.
ஆனால் நாட்டின் மொத்த வருமானத்தில், விவசாயத்தின் பங்கு 1951-இல் 55 சதவிகிதமாக இருந்த நிலைமை மாறி, 1991-இல் 31 சதவிகிதம், 2001-இல் 26 சதவிகிதம், 2008-இல் 17 சதவிகிதம் என ஆகிவிட்டது, கழுதை தேய்ந்து கட்டெறும்பு ஆன கதை போல!
உலகளாவிய பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு 1991-இல் தொடக்க விழா நடத்திய நிதியமைச்சர் மன்மோகன் சிங் அவர்கள்தாம் கடந்த ஐந்தாண்டுகளில் நாட்டின் பிரதமராக இருக்கிறார். அவர் ஆரம்பித்த புதிய பொருளாதாரக் கொள்கைதான் கடந்த பதினெட்டு ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் அமைக்கப்பட்ட எல்லா மந்திரி சபைகளாலும் பின்பற்றப்பட்டது. இந்தியாவின் மொத்த வருமானம் 8 சதவிகிதம், 10 சதவிகிதம் என உயர்ந்து வந்த காலத்தில்கூட, விவசாயத் துறையின் வளர்ச்சி ஒரு சதவிகிதத்தை ஒட்டிய மோசமான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுவிட்டது. நாட்டின் வருமானம் பெருகினாலும், கிராமப் பொருளாதாரம் புறக்கணிக்கப்பட்டு, விவசாயத் துறை பெருகிவரும் வேதனையின் நிலையான உறைவிடமாக ஆக்கப்பட்டு விட்டது.
இந்திய மக்களில் பாதிக்கு மேற்பட்டோர் ஈடுபட்டிருக்கும் உழவுத் தொழிலின் வளர்ச்சி குன்றி, வருமானம் குறைந்துவிட்ட நிலையில், ஊருக்கு உணவு படைக்கும் உழவர்கள் பட்டினியால், பஞ்சத்தால், வறுமையால், வாட்டத்தால், வேலையில்லாத் திண்டாட்டத்தால், கடன் தொல்லையால் தாக்கப்பட்டு, வாழும் வகை தெரியாமல், பாழடைந்த கிணறு, பூச்சி மருந்து, துளிவிஷம், முழக்கயிறு, என தற்கொலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர்.
தேசிய குற்ற விவரங்களைத் திரட்டும் மத்திய அரசாங்கத்தின் இலாகா 2007-இல் தந்த அறிக்கையின்படி, இந்தியாவில் 1997-2006 இடைப்பட்ட காலத்தில் 1,82,936 விவசாயிகள் தற்கொலை செய்து கொண்டனர். ஆண்டுக்கு உள்ள சராசரி கணக்கை வைத்தால், கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளையும் சேர்த்து 1997 முதல் சென்ற ஆண்டு இறுதிவரை 2 லட்சத்து 20 ஆயிரம் விவசாயிகள் தற்கொலை செய்தவர்களாக ஆகியிருக்கும்.
தற்கொலை செய்து கொண்டவர்களின் முழு எண்ணிக்கை அரசாங்கக் கணிப்பில் வராமல் போகலாம். கிணற்றில் விழுந்து தற்கொலை செய்தது பற்றி, தவறி விழுந்து இறந்துவிட்டதாக தகவல் தரப்படலாம், ஆனால் அரசாங்க இலாகா தரும் விவரம் மிகைப்படுத்தியதாக இருக்காது.
தற்கொலை செய்து கொண்ட உழவர்கள் மூப்படைந்து, கண்பார்வை கெட்டு, கை கால் முடங்கி, வேலை செய்ய முடியாத தள்ளாடும் நிலையில் விரக்தி அடைந்து, தற்கொலை முடிவுக்குத் தள்ளப்பட்டார்கள் என்று கூறமுடியாது. அரசாங்கம் தந்த புள்ளிவிவரப்படி, இறந்தவர்களில் பாதி பேர்கள் 25-45 வயதில் இருந்தவர்களாம்.
வளம் சுரக்கும் ஆறுகளும், வளைந்தோடி வரும் வாய்க்கால்களும், வரப்புயர்ந்த வயல்களும், சேற்றைத் துழாவி செந்நெல் எடுக்கும் உடல் வலிவும், தொழில் திறமையும் உள்ள உழவர் கூட்டமும் நமது நாட்டில் இருக்கிறது.
நாட்டில் மண் வளம் இருக்கிறது, மனித வளம் இருக்கிறது. ஆனால் ஆட்சி வளம் இல்லாத காரணத்தால், தற்கொலைதான் விவசாயிகளுக்குத் தரப்படும் பரிசாக இருக்கிறது. விடுதலை பெற்ற இந்தியாவில் கிராம சுயராஜ்ஜியம் வரும் என்று மஹாத்மா கூறினார். ஆனால் விடுதலை பெற்ற இந்தியாவில் ஆட்சிக்கு வந்த காந்தீயவாதிகள் இலட்சக்கணக்கான விவசாயிகளுக்கு உலக வாழ்விலிருந்து விடுதலை தந்துவிட்டார்கள்!
இரண்டு இலட்சம் உழவர்கள் இறந்தார்கள் என்றால், அந்த உழவர்களின் குடும்பங்களைச் சேர்ந்த பத்து இலட்சம் பேர்கள் அபலைகளாக, அனாதைகளாக, விடப்பட்டுவிட்டனர் என்று தான் ஆகும். அவர்கள் என்ன ஆனார்கள் என்பது பற்றிய விவரம் அரசாங்க அறிக்கைகளில் தரப்படவில்லை. அது பற்றி ஆட்சியில் உள்ளவர்களுக்கும் அக்கரையில்லை.
இலட்சக்கணக்கான உழைப்பவர்களை - உழுது விளைவிப்பவர்களைத் தற்கொலைக்கு ஆளாக்கிய ஆளவந்தார்கள்! கோடிக்கணக்கில் மக்கள் பணத்தை சுருட்டிய ஊழல் மன்னர்கள்! இவர்களை ஆட்சியை விட்டு, அரசியலை விட்டு, அகற்றும் வகையில், கணக்குத் தீர்க்கும் காலம் வந்துவிட்டது!
“கொலுமண்டபத்துக் கோமான்களே! நீங்கள் ஆண்டது போதும்! மக்கள் மாண்டது போதும்! மக்கள் அணிவகுப்பு வந்துவிட்டது! மண்டபத்தை விட்டு வெளியேறுங்கள்!” என்று வாக்காளர்கள் தீர்ப்புக் கூறும் நேரம் நெருங்கிவிட்டது!
